Toen ik op een middag in de vensterbank van mijn dienstbodekamer in de zon zat te lezen, werd mijn aandacht getrokken door een woonwagen op de stoep aan de overkant van de straat. Eigenlijk was die mij al eerder opgevallen, want hij stond er al weken en werd nooit verplaatst. Maar vandaag zag ik dat er aldoor mensen naar binnen gingen en dat zij dan twintig of dertig minuten later weer naar buiten kwamen.
Nieuwsgierig geworden legde ik mijn boek weg – het was Stohmanns Handboek voor Suikerfabricage – , schoot mijn rode sandalen aan en liep naar beneden. Toen ik bij de woonwagen kwam, zag ik dat die met zilveren en gouden sterren beplakt was. Naast de voordeur was een bord opgehangen: ‘Signora Sarasate, voyante.’ Een helderziende dus! Onmiddellijk trok ik de deur open – natuurlijk zonder aan te kloppen, aangezien mij dat bij een helderziende overbodig leek. Signora Sarasate schrok zo erg, dat het mokkakopje dat zij net aan haar mond wilde zetten bijna uit haar hand viel. Woedend staarde ze mij aan. Om zich te herpakken zette ze het kopje daarna met enig gerinkel terug op het schoteltje en zei met een schrikbarend lage stem: ‘’Buongiorno, mon fils! Vous désirez?’
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.