Verward en in vervoering door deze ongelofelijk radicale gedachten, slenterde ik zingend door het Quartier Latin. Aan de oever van de Seine klom ik op een dekschuit, sneed de touwen door en liet mij door het nachtelijke Parijs drijven. Toen ik voorbij een bioscoop kwam, sprong ik van boord, maar eerst sneed ik nog de driekleur van de achter- steven en hing die om mijn schouders. In de bioscoop draaide L’Eclipse van Antonioni. Ik huilde vanaf de eerste minuut, de hele film lang. Overal herkende ik mezelf in! De nieuwe, nog holle, betonnen flatgebouwen: dat was ik. De plek waar Monica Vitti en Alain Delon afspraken, namelijk bij de regenton die zich druppel voor druppel met water vulde: dat was ik! En dan de slotscène van de film, een heel moderne straatlantaarn die eenzaam in de mist scheen: ik.
Snikkend wankelde ik naar huis en ik viel in een diepe, droomloze slaap.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.