Categorie: Patricia Woerler-Horzon

Waardig, maar zonder valse chic, beklom hij de trap naar het spreekgestoelte. Zijn gezicht, nu van onderen door een leeslampje belicht, leek wel een vuurtoren en straalde grote wijsheid uit. Derrida staarde een tijdlang zonder iets te zeggen de zwarte zaal in, kneep zijn ogen half toe, sperde ze toen plotseling open en zei, met nadruk…… Lees verder ‘Le –soleil – est – froid!’

Nu gingen in de podiumvloer verborgen lampen aan die het fluwelen gordijn van onderaf veelbelovend beschenen. Mijn hart begon steeds sneller te kloppen. Ook het spreekgestoelte werd nu van onderaf belicht. Er gingen nog een paar eindeloze minuten voorbij.

De dwergachtige pedel die aan de rand van het podium had gezeten, stond nu op en klopte met een grote houten staf, die ongeveer twee keer zo lang was als hijzelf, drie- maal, met ontzagwekkende pauzes ertussen, op de donker dreunende podiumvloer. Het licht in de zaal ging uit. Alles verstomde.

De grijswollen trui en de witlinnen broek, die ook dienst deden als pyjama, hield ik gewoon aan en de donkerblauwe duffelse jas die ik had gekocht omdat ik hem heel Frans vond, deed ik eroverheen. Toen stormde ik de gang in. Voorzichtig stapte ik over de dikke snurkende man heen die met een rode roos…… Lees verder Bij de metro-ingang kocht ik een croissant en warme chocolademelk

Waarmee ook meteen mijn hele inventaris de revue gepasseerd was. Meer was er niet in de twee en een halve vierkante meter grote , die ik voor ongeveer vijfduizend mark per maand van een oude dame huurde.

Mijn oog viel op de reiswekker die op mijn nachtkastje stond: al drie uur! Ik sprong overeind, stootte mijn hoofd tegen het schuine dak, viel opzij met mijn elleboog op de gloeiend hete campingbrander waarmee ik  verwarmde, schreeuwde het uit en kon me nog net vastgrijpen aan de wastafel die vlak naast mijn bed aan de…… Lees verder mijn dienstbodekamer