Door mijn nieuwe opwindende leven in het centrum van Berlijn had ik zomaar kunnen vergeten dat ik nog altijd student was. Maar ik was vlijtig en consciëntieus. Om nu eindelijk meer en sneller te leren dan in München had ik mij in Berlijn voor een nieuw vak ingeschreven en ik schreef nu opstellen over Godards films en Malapartes geschriften. Regelmatig won…… Lees verder Maar ik was vlijtig en consciëntieus.
Categorie: Het Witte Boek
Dus sneden we mijn naam aan het begin en het eind uit de credits
Heel toevallig kreeg zelfs Harald Szeemann, de bekendste curator ter wereld, de films een paar jaar geleden via Christian Jankowski te zien. Hij wilde Superhund meteen op een tentoonstelling vertonen. Maar op dat moment had ik allang besloten dat ik ondernemer zou worden, en ik vreesde voor mijn goede naam. Dus stuurde ik hem mijn…… Lees verder Dus sneden we mijn naam aan het begin en het eind uit de credits
De actiefilm Superhund
Toen ik onder een luchtbed voor mijn huis een keer een videocamera vond, maakte ik samen met Joy twee films. In beide films was de hoofdrol weggelegd voor haar reusachtige jachthond Ben. De actiefilm Superhund, waarvoor we hem in een roze kostuum staken, was echt een meesterwerk. Daarna maakten we er nog snel de western Brauner…… Lees verder De actiefilm Superhund
Overdag kon je dan bijkomen van die escapades.
Elke avond ging er in het centrum van Berlijn een nieuwe tent open, waar je dan meestal de hele nacht doorbracht. Overdag kon je dan bijkomen van die escapades. Maar ik was meestal te vinden in een verwilderde tuin aan de Steinstrasse. Een vriendin van mij, Joy Wagner, draaide daar in een schuurtje platen.…… Lees verder Overdag kon je dan bijkomen van die escapades.
Ik was diep onder de indruk.
Op een andere plek, in een garage die tot aan de nok vol gepropt was met elektronische reserveonderdelen, stond een Hawaiiaan, die honderdzeventien versies verzameld had van een lied dat The Caravane heette. Hij speelde ze elke avond achter elkaar af. In de fittingen van de lampen had hij augurken gestoken die een gedempt groen licht…… Lees verder Ik was diep onder de indruk.
De bezoekers zaten op stoffige zitbanken
Het centrum van Berlijn was destijds nog één grote puinzooi. De bewoners hadden zich na de oorlog niet beziggehouden met de wederopbouw van hun platgebombardeerde huizen. Ze hadden simpelweg de gebroken ruiten van hun winkels uit de pui geslagen en de open gaten dichtgemetseld. Daarachter verkochten ze boombast, de scherven van hun ruiten en weipoeder.…… Lees verder De bezoekers zaten op stoffige zitbanken
Op het station van München zag ik een reclamebord hangen: ‘Kom – naar Berlijn!’ stond er in grote letters onder een nachtfoto van de eeuwige, stralende en volgens een oude legende nooit slapende stad. ‘Misschien is dat de juiste plek om de dingen zelf te doorgronden,’ zei ik tegen mezelf. Ik kocht dadelijk een treinkaartje… Lees verder grote letters onder een nachtfoto
Salve magister!’ – ‘Salvete discipuli!
De daaropvolgende maanden bracht ik dus door op het instituut van professor Heu. De enige persoon buiten het Vaticaan die vloeiend Latijn sprak. ‘Salve magister!’ – ‘Salvete discipuli!’ Zo ging het nu elke dag, wanneer professor Heu, gehuld in een witte toga, en met een gouden lier in zijn linkerhand, de ruimte betrad. Grammaticale nuances…… Lees verder Salve magister!’ – ‘Salvete discipuli!
‘Taurum tollet, qui vitulum sustullerit!’, antwoordde de wijze man.
‘Taurum tollet, qui vitulum sustullerit!’, antwoordde de wijze man. stond op en zette zijn boterbloemenkrans op zijn hoofd. ‘Semper aliquid addiscendum est,’ bevestigde ik ietwat overijverig. ‘Inspice, felix eris!’ beloofde hij me. Ten afscheid wilde ik hem nog iets bijzonder aardigs achternaroepen: ‘A te sudor abest, saliva mucusque!’ Maar professor Heu was al achter een…… Lees verder ‘Taurum tollet, qui vitulum sustullerit!’, antwoordde de wijze man.
A bove maiore discit arare minor
Op een heuvel bij de Monopteros zag ik een magere man in het gras zitten. Hij was een krans van boterbloemen aan het vlechten. ‘Wie bent u, en wat doet u daar?’ vroeg ik nieuwsgierig. Hij keek mij nogal ongeïnteresseerd aan, wendde zich toen weer tot zijn bloemenkrans en mompelde: ‘Scire volunt omnes, mercedem solvere…… Lees verder A bove maiore discit arare minor
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.