Op een andere plek, in een garage die tot aan de nok vol gepropt was met elektronische reserveonderdelen, stond een Hawaiiaan, die honderdzeventien versies verzameld had van een lied dat The Caravane heette. Hij speelde ze elke avond achter elkaar af. In de fittingen van de lampen had hij augurken gestoken die een gedempt groen licht verspreidden.
Nog enthousiaster was ik echter over een huis in de Auguststrasse. Op de begane grond hadden de nieuwe bewo- ners van daklatten een kleine arena getimmerd. Om die arena heen hadden ze afgeschutte hokjes gebouwd. En als je de deur van zo’n hok achter je dichtdeed, klapte een eierwekker een klein kijkgaatje open. Ik betaalde voor tien minuten, ging in een hokje zitten en keek door het kijkgat de arena in. Er verschenen twee naakte mannen met lang haar. De ene pakte een gieter en begoot eerst zichzelf en toen de andere man met een dikke bruine vloeistof. Daarna wreven ze de vloeistof bij elkaar in de huid, waarbij ze krakende en klakkende geluiden maakten, zoals primitieve volkeren doen. Ik was diep onder de indruk.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.