Er zijn twee soorten schrijvers. De eerste soort wil raadsels ontrafelen. De tweede soort wil de raadsels vergroten, zeg maar de school Mulisch. De eerste soort wil antwoorden geven, de tweede wil vragen opwerpen. Biller behoort tot de school van Mulisch. Hij maakt graag omtrekkende bewegingen. Liever mist dan helder zicht.
In een boek van slechts 143 bladzijden wemelt het van de misleidingen, van nevenintriges en bijfiguren. Het verhaal maakt grote sprongen in de tijd en legt aan op verschillende locaties. De climax van het boek vindt geheel in dezelfde geest plaats. Opeens blijkt dat zus Jelena de familieperikelen in een roman aan de openbaarheid heeft prijsgegeven. We zijn inmiddels in 2016 aanbeland. De roman krijgt een gunstig onthaal onder meer in Le Monde. Er wordt een vergelijking gemaakt met De grap van Milan Kundera. Jelena ontvangt een uitnodiging om in Hamburg voor de omroep een uur over haar roman te komen praten. In het vraaggesprek stelt de interviewer aan het eind de onvermijdelijke vraag: wie denkt u, is er nu echt schuldig aan de dood van uw grootvader?” In eerste instantie luidt het antwoord: “dat gaat niemand iets aan.”
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.