Dat een vastberaden stem als Medvedev geleerd zou hebben afstand te bewaren, klinkt vooral als slechte reclame voor de dichter in kwestie. ‘Veilige afstand?’, fluistert de voor postmoderne ironie allergische innerlijke stem bij Skidans lofbetuigingen. Gelukkig hebben de gedichten in zowel Alles is slecht als Biopolitieklak aan pseudo-geëngageerde onaanraakbaarheid. Bovendien wordt poëzie idealiter niet afgerekend op basis van het criterium hoe ze door derden wordt ingekapseld. Een eerste bedenking luidt dus dat je Biopolitiek beter niet kunt lezen vanuit Skidans suggestie dat Medvedev zich ergens progressief op een oppositionele as tussen jeugdigheid en volwassenheid, onrijp en rijp heeft weten te manoeuvreren. Interessanter dan te speculeren over wazige fases van zijn schrijverschap is het om Biopolitiek te lezen in het licht van een pertinente vraag: welk esthetisch programma behoedt expliciet politiek geëngageerde poëzie (of Medvedevs ‘democratische kunst’) voor oppervlakkig pamflettisme, intellectuele vermoeidheid en ideologische instrumentalisering?
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.