“Parijs”, fragment uit Untitled van Joachim Bessing

Parijs

Ik sta aan de afrastering van het met licht zaagsel bestrooide parcours onder de beroemde glazen koepels van het Grand Palais in Parijs, alles is hier donkerbruin of oranje aangekleed, op de panelen van de afrastering herhaalt zich het logo Hermès Hermès Hermès, het is nacht en computergestuurde oranje en lichtblauwe schijnwerpers wervelen over de ruggen van twee kudden paarden – de ene bleek, de andere donker van huid –, er speelt enerverende vioolmuziek op de achtergrond: het is een soort dansperformance voor paarden en de plot gaat over een verdwaald, of neen, ontvoerd meisjespaard, een prinses die door de appelschimmels, zestien in getal, moet worden gered. Ik draag mijn favoriete marineblauwe plastic piqué jasje, ik ben dronken zoals eigenlijk al maanden elke avond, altijd weer is er die persoon die mijn glas bijvult, vandaag is het champagne, over twintig minuten al worden we aan het charity dinner verwacht, mijn tafeldame is de vrouw van de Japanse ambassadeur, en nu pas herken ik Carine Roitfeld, die vanaf de tribune aan de overkant naar me kijkt, en ik zie haar kannibalenlach flonkeren en het is pijnlijk want ik huil en huil en de tranen lopen over mijn wangen en ik blink vast en nu hef ook ik mijn glas en proost haar toe over de werveling van paardenruggen heen. Ik wurm me tussen al die andere mensen en haast me naar de wc in het souterrain, schuif de grendel voor de deur, stroop mijn colbertje af, het valt waarschijnlijk op de grond. Ik leg mijn verhitte, kleverige gezicht in mijn handen en huil er eindelijk eindelijk op los.

Untitled, Joachim Bessing, vertaling Els Snick, verschijnt dit november.