Het boek start in de Parijse lessen van Derrida, maar slechts enkele pagina’s later verhuist Horzon naar Berlijn om het deconstructivisme daar in de praktijk te brengen. Elk van zijn initiatieven balanceert er op de smalle lijn tussen economie, kunst … en oplichterij. (..)
Door de eindeloze reeks kapoenenstreken lijkt ‘Het witte boek’ soms niet meer dan een schelmenroman. Kunst, economie of wetenschap … er is geen institutie die Horzon niet in de zeik zet. De ironie druipt van de pagina’s waardoor het boek de sfeer van de jaren 90 uitademt, wat zeer verfrissend is zeker nu een overdaad aan serieux de ziekte van onze tijd is. (..)
Eigenlijk is Horzon de anti-Marcel Duchamp. Terwijl Duchamp erop stond dat een urinoir kunst was, louter omdat hij tot kunst promoveerde, staat hij erop dat zijn werk geen kunst is, enkel en alleen omdat hij dat niet wil. Horzon noemt zijn projecten liever businessideeën. Ons lijkt dat een geniaal plan als je enige maatschappelijke waardering wilt krijgen. (..)
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.