Ik ging bij haar aan tafel zitten, ze nam mijn hand en boog haar gezicht heel dicht naar mij toe. Haar adem rook naar koffie en nicotine. Haar sterke parfum bedwelmde me; het was Paco Rabanne, Oom Rolf uit Acapulco gebruikte dat ook. Ik werd bang en huilde een beetje.
‘Luister eens, kleintje,’ zei signora Sarasate met haar diepe stem, ‘wat ik je nu ga zeggen, is heel belangrijk. Dit gaat je hele leven bepalen. Luister je wel goed?’
‘Ja, signora,’ fluisterde ik bang, ‘ik luister.’
‘Nou goed dan, hier is mijn voorspelling, of liever gezegd… mijn raad: probeer nooit sneller te lopen dan de andere mensen. Je zult je doel nooit eerder bereiken dan zij! Dus moet je een doel kiezen waar niemand behalve jijzelf van afweet, dan zul je de eerste zijn die het bereikt, ook al wandel je er nog zo rustig naartoe!’ Hier laste ze met gesloten ogen een pauze in, alsof ze wat ze zojuist gezegd had nog een beetje wilde herkauwen. Toen sperde ze haar ogen plotseling weer open en snauwde mij toe: ‘En nu eruit, jij, mijn werktijd zit erop!’
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.