Nieuwsgierig geworden legde ik mijn boek weg – het was Stohmanns Handboek voor Suikerfabricage – , schoot mijn rode sandalen aan en liep naar beneden. Toen ik bij de woonwagen kwam, zag ik dat die met zilveren en gouden sterren beplakt was. Naast de voordeur was een bord opgehangen: ‘Signora Sarasate, voyante.’ Een helderziende dus! Onmiddellijk trok ik de deur open – natuurlijk zonder aan te kloppen, aangezien mij dat bij een helderziende overbodig leek. Signora Sarasate schrok zo erg, dat het mokkakopje dat zij net aan haar mond wilde zetten bijna uit haar hand viel. Woedend staarde ze mij aan. Om zich te herpakken zette ze het kopje daarna met enig gerinkel terug op het schoteltje en zei met een schrikbarend lage stem: ‘’Buongiorno, mon fils! Vous désirez?’