Dat was bij mij het geval toen ik Willem Schinkels Pandemocratie (2021) uit had. Dit bij uitgeverij Leesmagazijn gepubliceerde boekje omvat een collectie van vijf elkaar aanvullende essays die een indringende reflectie bieden over de coronapandemie, haar oorzaken en haar sociale en politieke effecten. Het voorbije anderhalf jaar zijn natuurlijk bibliotheken volgeschreven over de pandemie, in die mate dat de terechte vraag geopperd kan worden of nóg een boek over corona wel het lezen waard is. Kort antwoord: ja. Want de essays van Schinkel zijn zonder meer van het meest doortastende dat in het Nederlandse taalgebied – en ook ver daarbuiten – werd geschreven over de pandemische politiek van het voorbije anderhalf jaar. Schinkel torent mijlenhoog uit boven de lokale opiniestukjesschrijverij en positioneert zich op eigenzinnige wijze binnen een internationale conversatie. Zijn toon is scherp en dens maar tegelijk bevattelijk. Hij slaagt erin om theoretisch te zijn zonder in academisme te vervallen, omvattend te blijven zonder ruggengraatloos genuanceerd te worden.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.