— – –
Hij deed de deur dicht en in de ruit werd de woonkamer amberkleurig weerspiegeld tegen de nachtelijke sterrenhemel, met mij in het midden in kleermakerszit op het kleed, een glas gin in mijn hand. Ik luisterde. Hij had verder niemand om mee te praten. Alleen wij tweeën waren over. En het was ook voor de column die we de volgende ochtend samen voor de krant zouden schrijven – je moet wel werken voor je geld, hè?
‘Zullen we tv kijken?’
Ik zet hem aan. Zo ver is het met ons gekomen.
Uit: Tristan Garcia, La meilleure part des hommes, Éditions Gallimard 2008. De integrale vertaling zal verschijnen bij Editie Leesmagazijn.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.