Het witte boek is niet alleen een heel goed, hoogromantisch Berlijnboek, maar ook een heel goed Duitslandboek, waarin je kunt lezen hoe iemand telkens weer tegen de muur van ‘s lands DIN-normen, voorschriften en akeligheden oploopt, en toch niet opgeeft, ook als hij af en toe erg moet huilen. Veel mensen hebben ideeën, maar ideeën die je hoofd niet uitkomen, sterven daar ook. In Horzons wereld leven ze, en dat is bevrijdend en aanstekelijk, als een leuke virus.”