Hoe het zo ver heeft kunnen komen, onderzoekt hij in zijn boek Gekochte tijd. De uitgestelde crisis van het democratisch kapitalisme. In die indrukwekkende analyse vallen alle stukjes op hun plaats. Ons economische systeem, betoogt Streeck, verkeert eigenlijk al sinds de jaren zeventig in crisis. Omdat het simpelweg onmogelijk blijkt de winsten van de 1 procent op te voeren, en tegelijkertijd ook de welvaart van de 99 procent te doen groeien. Onder de streep moet er iemand de rekening betalen.
De afgelopen decennia is dat sluimerende sociale conflict afgekocht met telkens weer nieuwe monetaire noodverbanden. Van de zeer hoge inflatie in de jaren zeventig, die werknemers het onterechte gevoel gaf dat hun lonen bleven stijgen, naar de snel oplopende staatsschulden in de jaren tachtig. Daarna volgde in de jaren negentig de groei van het private krediet: hypotheken en creditcards.
Met de crisis van 2008 bleek ook dat medicijn uitgewerkt. Wat rest zijn de centrale banken. Hun geldinjecties – door Streeck ‘financiële doping’ genoemd – houden de patiënt nu al meerdere jaren op de been. Maar iedereen weet: je kunt niet eeuwig doorgaan met maandelijks tientallen miljarden euro’s in het financiële systeem pompen.
—
‘Ach, ik weet wie het zeggen. Ik ben geen nationalist. Maar de opkomst van het rechtspopulisme valt wel te begrijpen. De oude macro-orde van de welvaartsstaat is op haar retour. Wat doen mensen op zoek naar zekerheid en stabiliteit dan? Ze grijpen terug op de micro-orde van de eigen gemeenschap. De middenklassen trekken weg uit de grote, kosmopolitische steden. Daarbuiten bouwen ze vervolgens het soort hechte, nostalgische gemeenschappen die feitelijk helemaal niet zo veel verschillen van migrantenmilieus.’
[shopify product=http://leesmagazijn.myshopify.com/products/gekochte-tijd]
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.