In dit ideeënrijke boek maakt Merijn Oudencampsen met overtuiging duidelijk dat de houding van Achterhuis utopisch denken geen recht doet en contraproductief is. Als lezer vraag je je zelfs af of het verschil van inzicht een generatiekwestie is; Achterhuis heeft de Marxisten, Maoïsten en de Nederlandse fanbase van Pol Pot van dichtbij meegemaakt, voor Oudencampsen zijn zij wellicht nauwelijks te begrijpen historische verschijnselen. Oudencampsen stelt:…’ dat het uitbannen van de utopie een belangrijke drijfveer wegneemt voor politieke actie.’ Het leidt volgens hem: ’…tot het einde van de politiek als programma van bevrijding, als belofte van geluk. De belofte wordt vervangen door een politiek die volgens Ranciere ‘geheel in het heden wordt beoefend, met als toekomst niets anders dan een voorzetting van het heden. Betaald, natuurlijk, door de vereiste bezuinigingen en hervormingen”.
Uiteindelijk culmineert dit geschiedkundige, intellectuele essay in een weloverwogen activistisch pamflet. Merijn Oudencampsen: ’De algehele afwijzing van de utopie limiteert onze intellectuele bewegingsruimte en onze democratische verbeeldingskracht’.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.