De mechanismen om tijd te kopen, en vooral het loslaten daarvan, zorgden voor de afbouw van het keynesiaanse kapitalisme. Het einde van de hoge inflatie zorgde voor een hogere werkloosheid en een verminderde macht van de vakbonden, de sanering van de overheidskosten leidde tot privatiseringen en besparingen, en het oplopen van de privéschulden zorgde voor een grotere macht voor financiële instellingen. Zodoende verschoof de politieke macht van nationale overheden naar een mondiale topklasse van financiële kapitalisten, die opereert zonder enige vorm van democratische controle en zelfs eisen kan opleggen aan diezelfde overheden.
De weinig opbeurende analyse toont haarfijn hoe het kapitalistische systeem zich sinds de jaren 1970 ontdeed van democratische beteugeling, en wat de ingrijpende gevolgen daarvan zijn. Echter, door de politiek-economische benadering en klasseanalyse – wat trouwens zijn goed recht is – slaagt de auteur er niet in om inzicht te verschaffen in het waarom van het verhaal. Waarom aanvaardde de bevolking deze staatsgreep? Waarom ondervond het neoliberale verhaal zo weinig weerstand van sociaaldemocratische partijen? Deze en soortgelijke vragen worden onvoldoende beantwoord.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.