Net als van andere drugs kun je van liefde ook een overdosis krijgen (‘Mijn roeping was het bezig zijn met Julia in al haar prachtige aspecten.’). Zoals te verwachten gaat de verteller eraan kapot. Alles valt van hem af, zijn baan, zijn gezondheid, hij eindigt letterlijk en figuurlijk als een wrak. De liefde als pathologie, en op dat punt wordt het boek juist interessant, als alle parfum is verdwenen en slechts de geur van wanhoop en obsessie overblijft. Rainald Goetz, die op fraaie wijze figureert (‘Rainald Goetz was van alle mensen die ik kende de enige schrijver die ik me in The Muppet Show kon voorstellen’), noemde de roman in een mooi, lyrisch stuk een ‘brandend strijdschrift voor de nervositeit, een hysterisch pamflet voor de ernst.’ – dat Bessing volgens Goetz onzin beweert over de liefde is zoals gezegd onwaar, maar dat was vriendschappelijk c.q. liefdevol bedoeld benadrukt Bessing in een tv-interview. Vooral in de pagina’s waarin het leven van Julia wordt beschreven, een leven waaraan de hoofdpersoon dus slechts virtueel deelneemt, krijgt het verhaal vleugels. Dan is er na de vele huilpartijen van de verteller ruimte voor echte ontroering. De roman eindigt in Cagnes-sur-Mer, waar de letter J. overal wordt getekend, middenin een hart op de middeleeuwse façades, op de kademuur, op een kei op het strand of in het zand bij de branding om toe te moeten kijken hoe de letter verdwijnt.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.