Café Schröder – Raoul

Hij schoof de mouw van zijn T-shirt omhoog en legde zijn arm naast het bierglas. Na een paar woorden werd duidelijk dat hij de verhalen die zich rond zijn arm slingerden al vaak had verteld. Heiko en Hansi lieten het werk even rusten: vrijetijdsgezichten. Ze stonden achter de bar, theedoek over de schouder, en ze luisterden mee, geamuseerd, met al bijna een lach op hun gezicht, alsof Raoul zijn faam als verhalen­ verteller moest verdedigen en alsof ze verwachtten dat Raoul om hen te behagen de waarheid enigszins geweld aan zou doen, zodat er een extra clou uit kon komen en een mooi verhaal erbij: Raoul, verhalenverteller. Alle tatoeages, vertelde Raoul, kwamen van particulieren, die tatoeages waren dus niet in studio’s, maar door zijn maten in de huiskamer gezet – ja hoor, allemaal hier in Ober­havel. Raoul had, zo liet hij weten, geen verboden tatoeages, geen hakenkruizen, ook niet zo’n zeikerige Viking op zijn schouder, waarmee iedereen vroeger rondliep, toen Oberha­vel nog een nazihol was. Hij was begonnen met het blink­ 182­-band-logo op zijn onderarm. En toen kwam moeiteloos het ene tatoeageverhaal na het andere, van de pols tot op de schouder: dat was een drakenoog; twee doodskoppen, eentje klein en eentje groot; een tribaal patroon; het duivelsgetal 666; het logo van zijn band 5 Teeth Less; een paar gekleur­de sterren; zijn bajesnummer 114302. Ja, ja, hij had een half jaar, van herfst 2002 tot zomer 2003 in de jeugdinrichting in Spremberg gezeten; destijds had hij van alles op zijn kerf­stok: een paar geweldplegingen, een paar valse verklaringen.
Hij was de 1143ste geweest die in 2002 in de jeugdinrichting in Spremberg gevangen gezet was, zo zat zo’n bajesnummer in elkaar. Op zijn arm was bovendien het figuurtje van Wool­ door Sockbat getatoeëerd, dat kleine klootzakje uit Drawn Together, de tekenfilmserie waarin tegen alles gestookt wordt wat politiek niet correct is, tegen joden, negers, homo’s. Dat kleine cijfertje 5 achter zijn oor dat was natuurlijk ook een
groet aan zijn band, de jongens van 5 Teeth Less. Wat dat zeshoekige waarschuwingsbord met “Traxx”erop betekende dat hij op zijn pols had? De Traxx, aldus Raoul, dat was de discotheek hier in het dorp, een vreselijke tent, een aftandse kroeg, een donker hol, maar nou ja, daar ging je natuurlijk toch naartoe. Op een nacht had hij met de eigenaar van de Traxx gewed dat hij de toegangsstempel van Traxx wel op zijn arm durfde te laten tatoeëren. Nou had hij die stempel op zijn arm en nou moest hij toch nog entreegeld betalen. Tja.
Haha.
Raoul verklaarde met betrekking tot de tatoeagekunst op zijn arm: ‘Het moet leuk zijn, met mooie kleurtjes, een beetje af. Dat stoere gedoe, opgevreten kinderen, kalasjnikovs, doods­bedreigingen van Al-Qaida, daar laten toch alleen sukkels zich mee tatoeëren. Ik hoef me niet te profileren. Ik hoef mezelf niet zo meedogenloos neer te zetten.’

Hij zette zijn glas zo wild neer dat het bier eruit spatte. Raoul tikte de reporter op zijn arm, alsof hem net op dat moment iets ongehoords inviel: ‘Zeg! ik heb je naam op mijn reet staan.’
Daar keek de reporter van op.
De reporter begreep er niets van.
Raoul, heel vrolijk: ‘nee, echt hoor. Jouw naam staat op mijn reet… zien?’
Hij ging met zijn rug naar me toe staan en trok zijn broek zo ver als nodig was naar beneden. Op Raouls linkerbil stonden de woorden “jouw naam” getatoeëerd.
Eureka.
Grote vrolijkheid bij de reporter.
Wat een komedie, zeg.
Raoul legde uit: ‘Heb ik al mooie  sommetjes geld mee gewon­nen, met dit nummer.’

Nu had Raoul zich van boven tot onder en in zekere zin van voor tot achter, voorgesteld.