Heiko strekte
Deze zin dacht ik echt.toen stelde ik me voor hoe je met een Fransman of een Engelsman naast je op Heiko Schröder bij de tap zou wijzen en zou uitleggen: ‘Here. Look. Great German beer brewing tradition.’ Toen er een paar seconden een gaatje was aan de bar, maakte ik het graag-wat-etenteken, ik kreeg de menukaart, bestelde schnitzel met brood en een klein bier en probeerde, zonder al te onrustig of zelfs angstig over te komen, mijn plek aan de bar te behouden. Een minuut later stonden de schnitzel en het bier voor me.
‘Had ze net klaarstaan,’ zei Heiko en hij wees op het keukenluik: ‘Ik zei tegen d’r: Ken je me meteen meegeven, die schnitzel die ken ik gebruiken.’Heiko sprak natuurlijk met een degelijk Brandenburgs accent. Hij legde, terwijl hij me zo toesprak, een hand op mijn schouder: knikken. Met dat gebaar heette hij mij officieel welkom. en toen moest hij weer door. Nu merkte de reporter pas wat een herrie het natuurlijk was in het café. Honderd man, drinkend uit glazen en overal iets op te zeggen, dat maakt lawaai. Er was geen muziek. Over de tapkast heen werd op tv de halve finale van de UEFAcup uitgezonden, Werder Bremen tegen HSV.