De Duitse socioloog Niklas Luhman (1927-1998) werd geboren in Lüneburg, als zoon van een bierbrouwer. Na zijn eindexamen diende hij als Luftwaffenhelfer in de Tweede Wereldoorlog, tot hij op zeventienjarige leeftijd gevangen werd genomen door de Amerikaanse troepen. Na de oorlog studeerde hij Rechten aan de Universiteit van Freiburg, waarna hij begon als juridisch medewerker voor de deelstaat Nedersaksen. Een studieverlof bracht hem naar Harvard, waar hij studeerde bij Talcott Parsons, met wie hij de fascinatie deelde voor de sociologische systeemtheorie. Luhman wilde het werk van Parsons voortzetten en maakte een carrièreswitch van jurist in het openbaar bestuur tot socioloog aan de universiteit. In de jaren zestig werd hij assistent van de socioloog Helmut Schelsky aan een dependance van de universiteit van Münster in Dortmund. In 1966 promoveerde Luhman, in 1968 werd hij benoemd tot hoogleraar aan de nieuwe faculteit voor sociologie van de universiteit Bielefeld. Daar zou hij tot zijn emeritaat in 1993 blijven werken. Luhman bleef werken na zijn pensioen, en had aan het einde van zijn leven meer dan 70 boeken en bijna 400 wetenschappelijke artikelen geschreven over verschillende onderwerpen, waaronder rechtspraak, economie, politiek, kunst, religie, ecologie, massamedia en liefde. Luhman overleed in 1998.
Niklas Luhman
