Het einde van de crisis is nog niet in zicht en tot die tijd zullen er ook meningsverschillen zijn. Gezien het feit dat veel van de maatregelen diep kunnen ingrijpen in het dagelijks leven en een beperking behelzen van (grondwettelijke) vrijheden is dat zonder meer begrijpelijk.
Duidelijk is wel dat de toon in het debat onmiskenbaar verhardt. De socioloog Willem Schinkel, een van de partijideologen achter Sylvana Simons van BIJ1, droeg daar deze zomer aan bij in zijn boek Pandemocratie. Schinkel doet het Nederlandse coronabeleid daarin af als een vorm van necropolitiek, waarin het gaat om leven en dood. Daarmee introduceert hij een beladen schuldvraag in het debat. Kortweg komt zijn visie erop neer dat het kabinet door iets wel of niet te doen, speelt met mensenlevens. In de Tweede Kamer, waar het gevaar van versimpeling altijd op de loer ligt, wordt de discussie –bijvoorbeeld door BIJ1– al snel teruggebracht tot de vraag: Moet het kabinet sturen op het aantal ziekenhuisopnames of op het aantal coronabesmettingen?
Dat of/of heeft iets gekunstelds, want in de epidemiologische fasen ”zorgelijk” of ”ernstig” kiest het kabinet voor beide. Door lockdownmaatregelen te treffen die primair gericht zijn op een lagere viruscirculatie moet dan uiteindelijk het aantal opnames omlaag worden gebracht. Wie stelt dat het kabinet zich niet schuldig mag maken aan necropolitiek betoogt in feite dat er structureel dwingende voorzorgsmaatregelen nodig zijn, die verder gaan dan de basisregels. En dus ook in de fase ”waakzaam”. Ook dan zijn er immers besmettingen, met ziekenhuisopnames en overlijdens als gevolg.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.