In Nederland praten we al een goeie vijftien jaar over identiteit. Het gaat over het gevaar van de Islam voor de Nederlandse identiteit, over migratie, integratie, hoofddoekjes. Over de kleur van Zwarte Piet, over genderneutrale rompertjes, ‘beste reiziger’, en ‘vrolijk voorjaar’ in plaats van ‘vrolijk pasen’. Als je je schaapjes op het droge hebt, is het makkelijk praten over allerlei immateriële kwesties. Maar veel minder gaat het om politiek-economische vraagstukken als de groei van het aantal flexcontracten en gedwongen zzp-constructies, het dalend aantal sociale huurwoningen en de mogelijke gevolgen van automatisering voor de arbeidsmarkt en de wenselijkheid hiervan. Zoals Engelen stelt: ‘iedere minuut en iedere euro die we aan berichtgeving over hoofddoekjes spenderen, kan immers niet besteed worden aan onderzoek naar en debat over de snel dalende arbeidsinkomensquote.’ Eind jaren zeventig ging nog zo’n 92 cent van iedere euro die in de private sector verdiend werd naar werknemers, inmiddels is dat nog maar 72 cent. En zelfs nu, enkele jaren na twee zware economische crises, nemen linkse partijen het woord ‘grootkapitaal’ pas weer in de mond – en dan nog steeds mondjesmaat.