Het is een genre op zich: de terugkeerroman. Meestal gaat het verhaal ongeveer zo: de hoofdpersoon maakt de reis naar zijn geboortegrond om te ontdekken wat hij achtergelaten heeft, hoe hij zichzelf opnieuw heeft kunnen uitvinden, en welke ervaringen en keuzes hebben geleid tot de bevrijding uit een verstikkende en onderdrukkende omgeving. De linkse Franse socioloog en Michel Foucault-biograaf Didier Eribon geeft een draai aan dit verhaal. In plaats van een bevrijdend verraad staat Terug naar Reims in het teken van de zoektocht naar een ‘behouden en ontkende’ versie van zichzelf. Het boek is daarmee niet alleen een herijking van de eigen geschiedenis, maar ook van een collectieve geschiedenis van het naoorlogse Frankrijk, en waar die elkaar kruisen. Alleen al dat maakt dit boek vrij uniek.