Terug naar Reims verenigt meerdere genres in één helder, vloeiend en vlot leesbaar geheel. Het is een autobiografie, een politico-filosofisch essay, een sociologisch onderzoek en een zelfanalyse ineen. In zijn epiloog erkent Ebiron dat ‘het filter van literaire, theoretische en politieke referenties’ essentieel was om precies te formuleren wat hij wilde zeggen en ‘de emotionele belasting’ te neutraliseren. Dankzij een breed referentiekader kan Eribon zijn zelfanalyse vergaand en diep doordrijven. Dit in tegenstelling tot Pierre Bourdieu die zich in het kort voor zijn dood afgewerkte zelfonderzoek Esquisse d’une auto-analyse (2002) — een inspiratiebron voor Terug naar Reims — beperkte tot eigenschappen en beschrijvingen ‘die inherent zijn aan het sociologisch gezichtspunt’. Volgens Eribon verzwijgt Bourdieu hierdoor meer dan hij bekent.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.