Berlijner Rafael Horzon is een bewonderaar van Marcel Duchamps. Hij noemt zichzelf geen kunstenaar, maar ondernemer. Op bezoek bij een handelaar in spoelbakken
Dwars door het centrum van Berlijn loopt de Torstrasse. Een saaie straat met veel verkeer. Niet bepaald een plek waar de almaar toenemende stroom toeristen voor naar de Duitse hoofdstad komt. Die willen de buurten aan weerszijden van de Torstrasse zien. Het beroemde ‘Scheunenviertel’, waar de vooroorlogse Joodse cultuur is vervangen door galeries en exclusieve winkeltjes. En de woonbuurt van de hipste Berlijners, overlopend in de yuppenwijk Prenzlauerberg.
“Maar tegenwoordig is de Torstrasse een attractie”, zegt Rafael Horzon. “Dat komt door mij.” Hij meent te hebben gezien hoe busladingen toeristen door de Torstrasse worden geleid om hen opmerkzaam te maken op zijn winkels. Fototoestellen gaan in de aanslag voor zijn Moebel Horzon-zaak en voor zijn Horzon’s Spülen Sparadies, twee onopvallende speciaalzaken voor respectievelijk wandkasten en keukenspoelbakken.
Veel valt er niet aan te fotograferen, aan die twee winkelpanden. En ook niet aan de chique ingang, een eindje verderop, van het huis waarin Horzon met zijn gezin woont. En ook niet aan het pand, een paar honderd meter terug, waar hij ooit zijn Wetenschappelijke Academie had gevestigd.
Wat heeft u in hemelsnaam met de Torstrasse?
“Het is de lelijkste straat van de wereld.” Horzon zegt het zonder een zweem van ironie, gezeten in zijn kantoor in zijn ‘Spülen Sparadies’, een van zijn jongste ondernemingen. Daar kun je metalen spoelbakken kopen, maar alleen, zo verraadt de website, wanneer je er minstens honderd tegelijk bestelt. In de etalage staan er trots vijf opgesteld.
Loopt het een beetje?
“De zaak ontwikkelt zich gestaag maar langzaam.” Achter de etalage gaat een ruim kantoor schuil, waar Horzon en een medewerkster ijverig zitten te internetten. “Kijk eens, hoe mooi”, zegt hij, terwijl hij op zijn desktop wijst. Daarop is een foto uit 1923 te zien van de baai bij Cannes, met romantische boten en glooiende heuvels, alles in sepia-kleur. “Daar heeft mijn tante een villa, daar wil ik wonen.”
In zijn autobiografie ‘Het witte boek’, die onlangs in Nederlandse vertaling is verschenen bij uitgeverij Leesmagazijn. heeft hij het echter over zijn tante in Nice. “Ja, maar die in Cannes heeft een veel grotere villa. Het is ook niet mijn tante, maar de tante van mijn vrouw. Ze was de reden waarom ik met haar ben getrouwd.”
Het kantoor is ingericht met opvallend simpele meubels. Stoelen en bureaus zijn uit steeds dezelfde vierkante, witte platen opgebouwd. Dat beantwoordt aan de principes van Horzons agentuur Redesign Deutschland die een jaar of twaalf geleden begon als een collectief van jonge ontwerpers, technici, architecten, juristen en wetenschappers.
Wat wilden jullie?
“We zagen ons als radicale moderniseerders, in de traditie van het minimalisme uit de jaren twintig. We wilden alles opnieuw vormgeven, alles vereenvoudigen. Niet alleen allerlei producten maar ook de taal, de tijdrekening en de grondwet.”
Horzon klikt op zijn laptop de klok van Redesign Deutschland aan. “Kijk, vandaag is het dag 4711 na de oprichting van Redesign. We zijn in het 49ste uur, straks slaat het middaguur, want de dag heeft 100 uur, een uur 100 minuten, een minuut 100 seconden, daarom loopt die klok zo snel.”
Voor het gehele artikel klik @Trouw
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.