Vos denkt natuurlijk niet dat poëzie een autonoom domein zou kunnen zijn dat los staat van de rest van de gekapitaliseerde wereld, en het is duidelijk dat ze de kansen van een maatschappelijk alternatief klein inschat. Toch weigert ze te geloven dat er geen alternatieve visie op de wereld meer mogelijk zou zijn. Hoewel deze bundel veel sombere passages bevat, zoals iedere links angehauchtedichtbundel van deze tijd, mist hij twee verschijnselen die de politieke lyriek op dit moment lijken te verlammen: ironie en fatalisme. Vos’ bundel is een serieus, soms zwaar werk, dat weigert zijn eigen boodschap te ondermijnen door ironie. Dat maakt hem wat mij betreft tot een van de interessantste dichtbundels van de afgelopen jaren.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.