Wim Michiel: ‘Voor alle duidelijkheid: ik lees de boeken van Kracht graag en, ondanks zijn bij momenten dubieuze opvattingen en uitspraken, vind ik hem een interessantere auteur dan pakweg Daniel Kehlmann, Julie Zeh of Elfriede Jelinek. Zijn debuutroman Faserland (1995), 1979 (2001), zijn reisreportages (o.a. gebundeld in Der gelbe Bleistift) en het fotoboek Die totale Erinnerung (2007) durf ik – die laatste weliswaar met mondjesmaat – aan iedereen aanbevelen. Kracht heeft ook heel wat minder geslaagd werk gepubliceerd: zijn derde roman Ich werde hier sein im Sonnenschein und im Schatten (2008), zijn toneelwerk en enkele bijwijlen naar esoterie neigende werken als Metan (2007) vind ik maar niks. Eerlijk gezegd had ik de indruk dat Kracht – zeker als romanschrijver – in een doodlopend straatje was terechtgekomen. Met Imperium (2012) vindt Kracht zichzelf als romancier echter opnieuw uit. Meer zelfs: Imperium behoort tot de beste Duitstalige romans van de laatste jaren.’
Voor het volledige artikel lees hier.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.