“Een bijzonder jaar, 2010. Ik zette de zomerhoed af die ik me had aangeschaft bij Monsel in de Koninginnegalerij. De vorige had ik weet-ik-veel-waar laten liggen: ik wenste de toevallige vinder ervan alle geluk toe. En dezelfde maat en klassieke smaak als ik. Het was, weerkundig gesproken, een doorsnee Belgische zomer maar op sommige dagen piekte de temperatuur tot 27 of zelfs 30 graden. Een zomerhoed was beslist geen overbodige luxe voor iemand die geregeld door de grillige hoofdstad flaneerde, vaak helemaal van de familieresidentie aan de Bossquare tot de centrale boulevards beneden.

Waarom zou ik u mijn hele verhaal onthouden? Bastien betrad mijn bestaan terwijl ik op het terras van Hotel Métropole het etiket aan de binnenzijde van die nieuwe hoed poogde te ontcijferen. Hoewel de verkoper bij Monsel uitvoerig had gedoceerd over de voorname afkomst van het stuk dat ik op het punt stond aan te schaffen. Ik had uiteraard nauwelijks geluisterd.

De mij onbekende jongen vroeg of ik echt Jean Marais was. Ik zei hem dat zoiets niet kon: de echte Jean Marais was al meer dan tien jaar geleden overleden. Deze minnaar van Jean Cocteau en middelmatig acteur, had zich in Cannes als een doodzieke kat verborgen gehouden om op een dag voorgoed uit het aardse leven te verdwijnen. De vraag van de jongeman had mij in verwarring gebracht. Omdat zij mij voor de allereerste keer, weze het indirect, confronteerde met mijn ijdelheid die mensen als ik doorgaans wegzetten als onbetekenend of zelfs onbestaande.”