“Met Het witte boek, oorspronkelijk verschenen in het Duits, heeft Rafael Horzon een behoorlijk unieke roman geschreven, in die zin dat ik werkelijk niet weet of ik het boek nu een aan- of een afrader moet noemen. Het begint al met het auteursportret, dat Horzon afbeeldt terwijl hij zowel tussen zijn lippen als tussen zijn vingers een onaangestoken sigaret houdt. Wat op zich – daarover kunnen wij het eens zijn – niet heel erg grappig is, en zelfs nogal aanstellerig aandoet, zeker wanneer wij in rekening brengen dat het hier een man betreft die, geboren in het jaar 1970, de grens van veertig al enige tijd gepasseerd is. En toch. Tezelfdertijd heeft Horzon op genoemd konterfeitsel een dermate verneukeratieve blik in zijn ogen dat je sympathie en je nieuwsgierigheid toch weer gewekt worden…”