Met een weids gebaar, dat deed denken aan Faust, eerste akte, deed ik de ramen van mijn werkkamer open, liet het straatlawaai binnen en begon aan een monumentaal werk

 

Allereerst dus de wetenschap. Die had ik immers al leren kennen. Als farce. Nu wilde ik haar van de bekrompenheid bevrijden waarmee wetenschappers te werk gingen. Met een weids gebaar, dat deed denken aan Faust, eerste akte, deed ik de ramen van mijn werkkamer open, liet het straatlawaai binnen en begon aan een monumentaal werk, Het kenniscompendium: in één enkel boek moest de gehele kennis der mensheid samengevat worden. Drie dagen en nachten lang schreef ik aan één stuk door. Op de vierde dag las ik alles door, verscheurde de bladzijden en stortte huilend neer op mijn bed: zonder hulp van buitenaf, zonder geld, zonder subsidie kon zo’n gigantisch project niet verwezenlijkt worden. Ik besloot mij tot de hoogste instanties te wenden om subsidie aan te vragen. Snel koos ik drie adressen uit: het bondsministerie voor Onderwijs en Wetenschap in Bonn. Het Wetenschapscollege in Berlijn. En het Wetenschappelijk Instituut voor Optische Meettechnieken.