Ik kon het niet geloven.

Ik zat thuis aan mijn schrijftafel en was druk bezig een berg driehoekige postzegels met vliegtuigmotieven te sorteren, toen de postbode aanbelde. De rector van de universiteit nodigde mij uit voor een informatiebijeenkomst in de grote zaal. Het nieuwe studieprogramma zou bekend gemaakt worden. Ik deed wat parfum op, sloeg een regencape om en fietste naar de universiteit. Op de laatste rij van de naar achteren oplopende tribunes vond ik een plek. Helemaal beneden stond de rector bij een projector en hij kondigde met krakende stem het nieuwe programma aan. De studie zou voortaan geen zes, maar acht semesters duren! Ik kon het niet geloven. Een onvoorstelbare woede maakte zich van mij meester. Alsof deze studie, die zich bezighield met het onderzoek naar volstrekt oninteressante details, zo niet al afschuwelijk genoeg was! Onder mijn stoel lag een halfvolle plastic fles, die een student daar waarschijnlijk vergeten was. Ik pakte de fles, mikte en gooide. De fles raakte de rector precies op zijn neus.