De daaropvolgende maanden bracht ik dus door op het instituut van professor Heu. De enige persoon buiten het Vaticaan die vloeiend Latijn sprak. ‘Salve magister!’ – ‘Salvete discipuli!’ Zo ging het nu elke dag, wanneer professor Heu, gehuld in een witte toga, en met een gouden lier in zijn linkerhand, de ruimte betrad. Grammaticale nuances werden besproken. Gerundium en gerundivum onderscheiden. De Metamorfosen van Ovidius werden metrisch voorgedragen. De eerste weken amuseerde ik me nog wel. Toen begon ik me te ergeren. Daarna raakte ik gedeprimeerd. De verveling sloeg toe. Ik kreeg te weinig uitdaging. Op een dag, we reciteerden net klassikaal Plinius, stond ik op en ik riep daarbij, ter afwisseling nu eens in het Oudgrieks: ‘Anegnon, egnon, kategnon!’ Daarop liep ik naar de uitgang. ‘Sapientia non est in litteris sed in rebus!’ zei ik ten afscheid, toen ik de deur van professor Heus instituut voorgoed achter mij dichtsloeg.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.