Waardig, maar zonder valse chic, beklom hij de trap naar het spreekgestoelte. Zijn gezicht, nu van onderen door een leeslampje belicht, leek wel een vuurtoren en straalde grote wijsheid uit.
Derrida staarde een tijdlang zonder iets te zeggen de zwarte zaal in, kneep zijn ogen half toe, sperde ze toen plotseling open en zei, met nadruk op elk afzonderlijk woord: ‘Le –soleil – est – froid!’ De zon is koud!
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.