Café Schröder – schmidti

Heiko strekte zijn armen uit, een bier in de linkerhand, met de rechter wees hij dwars door het café, en hij riep met een kroegstem die over alle hoofden heen te horen was: ‘schmid­ti, hoe gaat­ie? nog een lekkere blonde?’ En schmidti, die op de tweede rij bij de stamtafel stond, een langharig metalmonster, in een spijkeroverall met heavyme­talopstiksels, stak een arm omhoog en knikte. Heiko schoot op hem af met drie bier op zijn dienblad. Terwijl ik deze Heiko zag werken dacht ik: kijk toch eens, Duitsland is niet slecht, Duitsland is een fijne vent.

Deze zin dacht ik echt.toen stelde ik me voor hoe je met een Fransman of een En­gelsman naast je op Heiko Schröder bij de tap zou wijzen en zou uitleggen: ‘Here. Look. Great German beer brewing tradition.’ Toen er een paar seconden een gaatje was aan de bar, maakte ik het graag-­wat­-etenteken, ik kreeg de menukaart, bestelde schnitzel met brood en een klein bier en probeerde, zonder al te onrustig of zelfs angstig over te komen, mijn plek aan de bar te behouden. Een minuut later stonden de schnitzel en het bier voor me.

‘Had ze net klaarstaan,’ zei Heiko en hij wees op het keu­kenluik: ‘Ik zei tegen d’r: Ken je me meteen meegeven, die schnitzel die ken ik gebruiken.’Heiko sprak natuurlijk met een degelijk Brandenburgs accent. Hij legde, terwijl hij me zo toesprak, een hand op mijn schouder: knikken. Met dat gebaar heette hij mij offi­cieel welkom. en toen moest hij weer door. Nu merkte de reporter pas wat een herrie het natuurlijk was in het café. Honderd man, drinkend uit glazen en overal iets op te zeggen, dat maakt lawaai. Er was geen muziek. Over de tapkast heen werd op tv de halve finale van de UEFA­cup uitgezonden, Werder Bremen tegen HSV.