“Hi Fan” (Pension Heimat)

Alle inhoud, waarde en betekenis van het reporterschap bestond erin dat de reportage nog niet af was. Ik moest verder. Het verhaal moest verder. Het moest vooral ook verder om te zorgen dat het armetierige, het onbruikbare, zinloze van alle afzonderlijke notities, waarnemingen en opmerkingen beter te incasseren viel. niet de afzonderlijke verhalen telden, alleen de stroming, het verloop, het tempo dat in de loop van de reeks verhalen ontstond. een afzonderlijk verhaal was nooit meer waard dan het verhaal dat erop volgde. Zo ging het ook in het leven van de afzonderlijke mensen: alles wat je meemaakte was op zichzelf een grap – zin kon alleen gevonden worden in de hoop dat het nog ergens verderging. Dus hieruit bestond de arbeid van de reporter in deze duistere uren: voorwaarts. Doorgaan. bezig blijven. opschrijven. ga zo door. In Haus Heimat kwam baas Finster met de ongelofelijk misplaatste begroeting ‘Hi, Fan’ (dat grapje had de reporter voor het laatst halverwege de jaren zeventig gehoord, op de lagere school). een eenzame bierdrinker aan de bar. Maria was weer op een ongelofelijk ingewikkelde manier de wandspiegel in de caféruimte aan het poetsen, waarbij ze half op de grond stond, half op een tafel lag en daarbij haar achterste het café in stak. Maria droeg een gouden enkelkettinkje. Het verbaasde de reporter hoe blij hij was om hen beiden, Wilfried en Maria, weer te zien.